Heet heter heetst

Tijd voor ramen en deuren en gordijnen en alles dicht. En wachten tot het afgekoeld is. 's Avonds heerlijk buiten zitten en zolang de muggen dan maar wegblijven vind ik het wel prima zo!

Natuurlijk kan een lekkere ijskoffie daarbij niet ontbreken. Helemaal niet moeilijk om te maken. Het kost alleen even wat tijd om de koffie te laten afkoelen. Daarom mijn favoriete recept voor zomers weer (naast een koude pastasalade uiteraard):

Zet sterke koffie (ik doe altijd twee keer zoveel koffie als normaal voor de hoeveelheid water). Laat dit afkoelen en breng het op smaak met suiker. Normaal doe ik nooit suiker door de koffie, maar in een ijskoffie doe ik wel een ruime halve eetlepel suiker. Nee, ik had ook niet gezegd dat het een supergezond recept zou zijn :)

Vul een groot glas voor de helft met de koude koffie met suiker en vul het geheel aan met melk. Vervolgens doe je er een bolletje (of 2) roomijs bovenop en om het af te maken strooi je er wat cacaopoeder door. Heerlijk met een toefje slagroom, maar zonder is het ook heerlijk. Ik ben niet zo van de ijsklontjes, maar uiteraard kun je die naar smaak toevoegen.
Rietje erin, drink/eet smakelijk!

De wereld staat in brand

Zo voelt het soms. Wij vanuit de luxe van een betrekkelijk veilige land, met een dak boven ons hoofd (en wat voor dak) met een kast vol kleren (en wat voor kleren) met een koelkast en diepvries vol eten zien het journaal of andere nieuwsprogramma's, luisteren naar de radio, lezen de krant en kijken naar de chaos en de ellende in de wereld. Aanslagen hier, moordpartijen daar, oorlog in dat land en honger daar, epidemie zus en ernstige ziekte zo. Je kunt er hele bladzijden aan wijden en boeken over schrijven en dat wordt ook gedaan, maar oplossen kunnen we het niet. Is er ergens vrede gesloten dan laait ergens anders weer een vuurtje op.

En we kijken er nauwelijks meer van op. Het lijkt wel alsof we afgestompt zijn. Zolang het niet al te dichtbij komt liggen we er ook niet wakker van. Hooguit liggen we wakker van de angst dat het een keer wel dichtbij komt. Dat we zelf moeten vluchten met onze (kleine) kinderen. Dat we familie of vrienden moeten begraven omdat ze omgekomen zijn door een aanslag.

Ik weet dat dat een reële angst is, het kan een keer gebeuren. Maar tegelijk weet ik dat ik niet bang hoef te zijn. Ik weet dat God voor ons zorgt. En wat er ook gebeuren zal, wat we ook verliezen aan bezittingen of gezondheid of mensen om ons heen, God laat ons niet los. En ons hart en ziel zijn veilig bij Hem. Misschien klinkt dit wel heel zweverig. Een God die je niet kunt zien, die ook geen einde lijkt te maken aan alle ellende en oorlogen in de wereld, die telkens nieuwe mensen laat opstaan die er nog meer ellende van maken. Waarom zou je op zo'n God vertrouwen? Omdat Hij dat wil. Hij heeft de hemel en aarde gemaakt en Hij is de God van het leven en zorgt er toch weer elke dag voor dat de zon op komt en de planten en bomen groeien. Dat er kinderen geboren worden en dat er af en toe regen valt waardoor de planten ook kunnen groeien.

Natuurlijk, daar is geloof voor nodig. Geloof in God, terwijl de wereld in brand blijft staan. En waar zo op het oog God niets aan doet. Maar komt dat ook niet omdat er zo weinig mensen geloven en op die God vertrouwen? Als we het met elkaar proberen op te lossen als mensen onderling (of het denken op te lossen) dan komt er vaak alleen maar meer ellende van. Maar God heeft al iets gedaan. Hij heeft zo'n 2000 jaar geleden zijn Zoon Jezus naar de aarde gestuurd. En Jezus heeft de dood overwonnen aan het kruis. En door Zijn opstanding hoeven wij niet meer bang te zijn voor de dood. We zien daar momenteel niet zo heel veel van, maar in ons eigen leven ervaren we wel dat God voor ons zorgt. Juist de periode van ziekte tijdens mijn zwangerschap en de periode daarna hebben we gemerkt dat het niet altijd gemakkelijk was, maar dat juist in de kleine dingen God voor ons zorgt.
En als juist in de onbetekenende dingen God al de hand heeft, zou hij dan de grote dingen in ons leven en in de wereld dan zomaar laten gaan?
Uiteindelijk vervliegt ons leven hier op aarde toch. Wie kan ons 100 jaar na onze dood nog herinneren? En wat hebben we dan nog aan alle dingen die we hier hadden of deden? Gelukkig hebben we zicht op een beter leven na de dood. Zouden we dat niet hebben, wat heeft dan het hele leven nog voor zin?

Juf

Soms ben ik blij dat ik geen juf ben. En gisteren was één van die dagen. Al bij aankomst op het plein zag ik van allerlei cadeautjes die kinderen meenemen voor hun juf. Heel aardig en attent om de juf of meester een afscheidscadeautje te geven. Zelf heb ik helemaal niets met cadeautjes en misschien dat ik daarom me ook moeilijk kan voorstellen dat er mensen zijn die juist wel van cadeautjes houden. In elk geval zag ik al twee identieke bloemengieters 'rondlopen' waarop zoiets stond als 'bedankt dat u me liet groeien'. Die spreuk is natuurlijk wel aardig, maar stel nu dat de juf 3 van die gieters krijgt en volgend jaar weer.... Wat moet ze ermee? Of bosjes bloemen, ook al zo leuk, maar vlak voor de vakantie, waarbij de leerkrachten waarschijnlijk ook niet 6 weken lang blijven thuis zitten denk ik nou niet dat het een heel praktisch cadeau is.
En dan heb je nog een categorie frutsels, waar ik echt niet blij van zou worden. Ik zou hooguit blij worden van een leuk kaartje of tekening, die kan je als aandenken nog een keer ergens inplakken. Het gaat toch om het gebaar? Het lijkt wel alsof kinderen (en ouders) elkaar moeten overtreffen in leukheid en aardigheid.

Ben ik negatief? Misschien wel, maar eigenlijk ben ik ook wel vrij praktisch ingesteld. Nee, ik ben blij dat ik deze dagen niet thuis kom met een stapel (on)dingen! En ik hoop dat al die leerkrachten de attenties toch maar wel kunnen waarderen.

Nog eventjes...

Vandaag is de laatste schooldag van ons kroost. En ik ben blij, deze laatste paar weken zijn er zoveel dingetjes die nog gedaan moeten worden. De structuur en het ritme is op school compleet verdwenen. Deze laatste week is wat dat betreft helemaal erg, met veel spelen en laatste feestjes. Natuurlijk is het wel erg leuk allemaal, maar toch ook wel vermoeiend.

Qua weer moeten we nog wel een beetje in de stemming komen. Dinsdag was het hier een mooie dag en haalde ik twee wasjes droog van de lijn. Gisteren besloot ik toch maar geen wasje buiten te hangen met het oog op de lucht. En even later viel het al met bakken uit de hemel. Gelukkig begon daarna toch het zonnetje weer heerlijk te schijnen. En daardoor werd ik behoorlijk optimistisch toen ik de kinderen van school zou halen. Lekker zomers gekleed en op slippers. Gelukkig griste ik op het laatste moment nog een grote paraplu mee, met die dikke bui nog in mijn achterhoofd. We waren net op school toen het begon te sputteren en we waren net op weg terug toen het begon te plenzen. En met die korte beentjes erbij kun je op 500 meter behoorlijk nat worden. Koud en doornat kwamen we thuis. Gelukkig had ik mijn paraplu meegenomen en had ik baby op de rug geknoopt. Dat scheelt een kletsnatte kinderwagen in de gang. Toch één van de grootste voordelen van je kindje dragen vind ik dan. Naast dat je je handen vrij hebt en overal kunt komen ondanks trappen en dergelijke.

Nee, dat weer mag van mij nog wel een beetje in vakantiestemming komen en ik heb zo maar het idee dat ik met die wens niet de enige ben...

Goed voorbeeld...

Goed voorbeeld doet goed volgen. Dat weten we allemaal. Laatst kwam ik een prachtig gedicht tegen. Ik heb geen idee van wie het is, maar wilde het toch delen met jullie:

Toen je dacht dat ik niet keek,
zag ik hoe jij mijn eerste schilderij aan de koelkast hing,
en wilde ik er meteen nog een maken.

Toen je dacht dat ik niet keek,
zag ik dat je een zwerfkat te eten gaf,
en leerde ik dat het goed was om lief te zijn voor de dieren.

Toen je dacht dat ik niet keek,
zag ik hoe jij mijn lievelingstaart voor me bakte,
en ontdekte ik hoe bijzonder juist de kleine dingen in het leven kunnen zijn.

Toen je dacht dat ik niet keek,
hoorde ik je een gebed uitspreken
en wist ik dat er een God was met wie ik altijd kon praten.
Ik leerde op Hem te vertrouwen

Toen je dacht dat ik niet keek,
voelde ik hoe je me goede nacht kuste,
en voelde me geliefd.

Toen je dacht dat ik niet keek,
zag ik dat je eten klaarmaakte en het naar een zieke vriend bracht,
en leerde ik dat we allemaal voor elkaar moeten zorgen.

Toen je dacht dat ik niet keek,
zag ik dat je tijd en geld gaf om mensen te helpen die niets hadden
en leerde ik dat zij die wat hebben, moeten geven aan hen die niets hebben.

Toen je dacht dat ik niet keek,
zag ik dat je zorg droeg voor ons huis en iedereen die er woonde,
en leerde ik dat we zorg moeten dragen voor wat ons gegeven is.
Toen je dacht dat ik niet keek,
zag ik tranen uit je ogen komen en leerde ik dat dingen soms pijn doen,
maar dat je best mag huilen.
Toen je dacht dat ik niet keek,
zag ik hoeveel je van me hield en wilde ik alles uit mezelf halen wat erin zat.

Toen ik dacht dat ik niet keek,leerde ik bijna alle levenslessen die ik nodig heb
om later een goed en productief mens te worden.

Toen je dacht dat ik niet keek,
keek ik naar je en wilde ik zeggen: 'Bedankt voor alle dingen die ik zag toen je dacht dat ik niet keek.'

 Voordoen is zo belangrijk. Wat je doet, heeft meer impact dan wat je zegt. Maar het maakt het wel een stuk lastiger. Op je woorden letten is zoveel gemakkelijker dan op je gedrag letten. Geen woorden maar daden. Dat dacht ik laatst ook toen ik in de bakkerij stond en een vrouw voor mij haar zoontje van een jaar of 2 tot vier keer toe verbeterde om de bakker niet met jij aan te spreken, maar met u. De bakker maakte er totaal geen probleem van, maar de vrouw wel. Vervolgens wilde ze pinnen, maar ging er iets mis en toen zei de vrouw een behoorlijk grof woord, wat ik zeker niet uit de mond van een kind zou accepteren. Ik denk dat een kind van die 5 minuten eerder geleerd heeft om groffe woorden te gebruiken als iets niet gaat zoals het moet, dan om een volwassene met u aan te spreken. 
Ik verbeter mijn kinderen niet als het niet dringend nodig is. Dat is beter voor de sfeer en ze leren meer als ik het gewoon consequent op een goede manier voordoe. Of is dat te gemakkelijk gedacht?

Toekomstplannen

Af en toe maken we plannen. Plannen voor de toekomst. We hebben nog een paar dromen die momenteel nog vaag zijn, maar waar we binnenkort toch meer mee gaan doen. Maar alles staat nu op losse schroeven en het is ook helemaal niet duidelijk of het überhaupt gaat lukken. Dus op dit moment kan ik nog niet veel concreter zijn.
Het enige punt van aandacht is dat we wel iets meer geld moeten hebben om toch het een en ander te kunnen gaan realiseren. Nu hebben we wel een potje, maar iets extra's zou geen overbodige luxe zijn. Met het weer op de rails zetten van mijn blog, bedacht ik me ook dat ik een account had bij Euroclix. Dit is een online spaarprogramma, waarbij je punten kunt sparen (clix) die je op een gegeven moment kunt inwisselen voor geld. Dit wordt op je rekening gestort. Je kunt clix krijgen door mails te lezen, maar ook door mee te doen aan onderzoeken. Dit vind ik erg leuk om te doen en dat is ook de reden waarom ik lid ben geworden. Ook kun je bij een aantal bekende webwinkels clix sparen als je daar wat koopt. Met name bij wat duurdere dingen, zoals een vakantie boeken, is dat best wel leuk. Als je lid wordt via mijn linkje (Euroclix) dan krijg je zelf een aantal clix en ik ook, dus alvast bedankt!
Snel gaat dat uiteraard niet, anders zou ik nu al schatrijk zijn. Maar ik heb verschillende programma's geprobeerd en ik heb het idee dat het hier toch net iets sneller en beter gaat dan bij de andere programma's.

Misschien denk je nu dat ik veel te moeilijk doe en heb je zelf nog een tip om op een laagdrempelige manier (in elk geval te combineren met huishouden en gezin) wat bij te verdienen. Dan hoor ik dat graag!

Ontspullen

Ontspullen klinkt goed. Minimaliseren op de inhoud van je huis, dat is momenteel een hype en ik denk dat veel mensen daar bewust of onbewust aan meedoen. De één vanwege concrete verhuisplannen, de ander vanwege het milieu en het toenemende besef dat je niet alles nodig hebt wat je kunt krijgen. En weer een ander vanwege rust in huis en dus meer rust en ruimte in je hoofd.

Afstand doen van spullen. Dat klinkt niet al te moeilijk. Zolang die spullen niet van mij of van één van mijn huisgenoten zijn heb ik daar helemaal geen moeite mee. Shoppen is niet echt mijn hobby en voor de leuk zomaar dingen kopen dat doe ik eigenlijk nooit, zelfs gratis spullen neem ik zelden meer aan. Ook dat mensen zo lyrisch zijn over de kringloop dat snap ik bijna nooit, ik zie er meestal alleen maar spullen liggen waar ik helemaal niets mee kan. En zoek ik een keer iets concreets dan ligt dat er niet.
Maar al die spullen die ik nooit zou kopen op een rommelmarkt of kringloop of in de winkel, die komen op de een of andere manier, via een verjaardag of een cadeautje of gratis bij iets toch zomaar in ons huis. En als het in ons huis is dan zit ik er mee in mijn maag. Want wat doe je met een prulletje wat een week geleden meegebracht werd en waar kindjelief helemaal blij mee was? Als het één dingetje was, dan was het niet zo moeilijk. Maar ondertussen is het een berg geworden (in mijn hoofd dan) en wat doe je daarmee? Nog afgezien van de mogelijk verdrietige kinderen omdat ze een deel van hun spullen missen, voelt het niet goed om zomaar redelijk goede spullen ergens te dumpen. En ja, dan ben ik van mening dat iedereen dezelfde mening zal hebben en dat niemand zit te wachten op onze spullen.

Maar... binnenkort hebben we vakantie en dan gaan we met de bezem erdoor. Gewoon flink opruimen en vooral dingen wegdoen. Ik ben heel benieuwd of dat gaat lukken en wat het resultaat zal zijn.

Wasmachineperikelen

Zo'n anderhalf jaar geleden kochten we een nieuwe wasmachine een Samsung Eco bubble. Ideaal, geen lekkages meer en de was komt er vrijwel altijd schoon uit, ook niet onbelangrijk. Het enige minpuntje is dat de programma's net allemaal wat langer duren. Daar staat tegenover dat deze machine groter is en zuiniger, zowel in watergebruik als in energiegebruik. En dat vind ik toch net even wat belangrijker.

Maar... die tijd begint wel een beetje een dingetje te worden. Want de machine geeft ook aan hoelang een programma duurt en hoelang de resterende tijd nog is. Heel fijn om te weten, maar die tijd klopt niet. Een programma duurt steevast langer dan wat aangegeven is. En het lijkt er op dat de programma's steeds langer duren. Onze wasmachine staat op zolder en heel precies weet ik het dus niet, maar het is wel irritant om naar boven te gaan om de was op te hangen en hij is dan nog niet klaar. Met name bij de luierwas vind ik het erg vervelend. Want eerst doe ik een apart spoelprogramma, wat 19 minuten moet duren, maar die is pas na een dik half uur klaar. Vervolgens doe ik een babywas met voorprogramma, welke 2 uur en 14 minuten zou moeten duren en dat duurt zeker 3 hele uren. Waardoor ik met enige regelmaat 's avonds om 23 uur nog een wasje sta op te hangen. Niet de ideale situatie. Ik heb wat gegoogeld, maar dit probleem kan ik niet vinden en ook niet de oplossing. Misschien heeft één van jullie ook een soortgelijke ervaring of een oplossing? En anders waag ik er volgende week maar een telefoontje aan.

Gisteren had ik ineens een heel ander probleem. Toen ik de was wilde ophangen bleek deze voor een deel rozerood gekleurd door een rode broek. Die had ik er beter niet bij kunnen doen, maar het was geen nieuwe en had ik al vaker gewassen (toen wel met dezelfde kleuren). Aangezien soms internet mijn beste vriend is, zocht ik meteen een oplossing om de kleren nog te redden. Ik liet ze nat en deed ze in een emmer water met wat melk. Daarna waste ik het nogmaals met een speciaal kleurendoekje en.... het was nog net zo rozerood gekleurd als voor die tijd :( Dat was balen.
De bijna te kleine sokjes van babydochter vond ik niet zo heel erg. Het pyjamaatje van dochterlief twee had ook al zijn beste tijd gehad, maar een net nieuwe (en niet zo heel goedkope) rok van mijzelf, dat vind ik wel heel erg vervelend. Het is mij nooit eerder overkomen en geloof me, ik denk niet dat het me snel nog eens zal overkomen.... Jullie wel? Ik ga maar eens een poging wagen om iets vergoed te krijgen van de verzekering. Het is toch jammer als je een aantal goede kledingstukken om zo'n onvoorzichtigheid moet wegdoen.

Hoe is het met ...

't Huismusje?
Ik ben nog steeds een huismusje. En het gaat goed hier met ons. De vervelende zwangerschapsperikelen heb ik alweer een tijd achter mij gelaten en ook het ontzwangeren gaat de goede kant op. Ik zou best aan sport mogen doen, maar dat is een dingetje.... Stiekem vind ik het veel te snel gaan, want baby is bijna geen baby meer. Maar elke dag probeer ik er bewust van te genieten.

Die tijd... dat is ook wel een dingetje. Alles gaat veel te snel. Er zitten veel te weinig uren in een dag en ook in een nacht. Zo heb ik alweer een paar maanden niet geblogd. Terwijl ik toch regelmatig dacht: dat is voer voor een blogje. Maar dan kwam het er toch niet van. Een tijdlang heeft bloggen mijn focus gehad en dan komt het er wel van, maar als het even uit mijn gedachten is, dan is het ook maar zo weer een tijdje verder. Wat daarbij ook niet hielp is dat ik bloglovin van mijn telefoon moest gooien. Dan mis je ineens weer alle updates van andere bloggers, welke ik toch leuk vind om bij te houden en te lezen.

Waar lag mijn focus dan? Het heeft eerst een tijdje gelegen bij het huishouden. Ik was dolblij dat ik zelf weer een aantal dingen kon doen en deed dat ook. In combinatie met een baby en veel afspraakjes tussendoor had ik mijn handen vol. Daarna heeft haken een tijdje mijn focus gehad. Een poncho en twee babydekentjes hebben het levenslicht gezien. En wat nog belangrijker is, ik maakte ze af. Daarna was ik een tijdje in de ban van een computerspelletje. En dat is niet zo handig, want ik kwam verder nergens meer aan toe. Onzin natuurlijk, want er moet echt wel het een en ander gebeuren.

Mijn grootste opdracht de komende tijd is om mijn leven zo in te delen dat ik tijd en ruimte heb voor alle dingen die ik wil doen. Het huishouden op de rit houden, af en toe een blogje schrijven, een spelletje doen en een nieuw haakproject starten. Onlangs heb ik met oudste dochter wol uitgekozen, ik mag er eentje voor haar gaan maken :-). Tussendoor worden het dan kinderen van en naar school en zwemles brengen en halen, boodschappen doen, dokter- en tandartsbezoekjes en dat soort ongein. Met een baby wordt het net even wat meer onvoorspelbaar, daar ben ik al wel weer achter.
Het is een leuke uitdaging en door daarover te bloggen als uitlaatklep hoop ik dat het iets gemakkelijker wordt om het ook uit te voeren.

Doordat ik niet buitenshuis werk, moet dat te doen zijn toch? Of probeer ik toch weer te veel hooi op mijn vork te nemen?