De wereld staat in brand

Zo voelt het soms. Wij vanuit de luxe van een betrekkelijk veilige land, met een dak boven ons hoofd (en wat voor dak) met een kast vol kleren (en wat voor kleren) met een koelkast en diepvries vol eten zien het journaal of andere nieuwsprogramma's, luisteren naar de radio, lezen de krant en kijken naar de chaos en de ellende in de wereld. Aanslagen hier, moordpartijen daar, oorlog in dat land en honger daar, epidemie zus en ernstige ziekte zo. Je kunt er hele bladzijden aan wijden en boeken over schrijven en dat wordt ook gedaan, maar oplossen kunnen we het niet. Is er ergens vrede gesloten dan laait ergens anders weer een vuurtje op.

En we kijken er nauwelijks meer van op. Het lijkt wel alsof we afgestompt zijn. Zolang het niet al te dichtbij komt liggen we er ook niet wakker van. Hooguit liggen we wakker van de angst dat het een keer wel dichtbij komt. Dat we zelf moeten vluchten met onze (kleine) kinderen. Dat we familie of vrienden moeten begraven omdat ze omgekomen zijn door een aanslag.

Ik weet dat dat een reële angst is, het kan een keer gebeuren. Maar tegelijk weet ik dat ik niet bang hoef te zijn. Ik weet dat God voor ons zorgt. En wat er ook gebeuren zal, wat we ook verliezen aan bezittingen of gezondheid of mensen om ons heen, God laat ons niet los. En ons hart en ziel zijn veilig bij Hem. Misschien klinkt dit wel heel zweverig. Een God die je niet kunt zien, die ook geen einde lijkt te maken aan alle ellende en oorlogen in de wereld, die telkens nieuwe mensen laat opstaan die er nog meer ellende van maken. Waarom zou je op zo'n God vertrouwen? Omdat Hij dat wil. Hij heeft de hemel en aarde gemaakt en Hij is de God van het leven en zorgt er toch weer elke dag voor dat de zon op komt en de planten en bomen groeien. Dat er kinderen geboren worden en dat er af en toe regen valt waardoor de planten ook kunnen groeien.

Natuurlijk, daar is geloof voor nodig. Geloof in God, terwijl de wereld in brand blijft staan. En waar zo op het oog God niets aan doet. Maar komt dat ook niet omdat er zo weinig mensen geloven en op die God vertrouwen? Als we het met elkaar proberen op te lossen als mensen onderling (of het denken op te lossen) dan komt er vaak alleen maar meer ellende van. Maar God heeft al iets gedaan. Hij heeft zo'n 2000 jaar geleden zijn Zoon Jezus naar de aarde gestuurd. En Jezus heeft de dood overwonnen aan het kruis. En door Zijn opstanding hoeven wij niet meer bang te zijn voor de dood. We zien daar momenteel niet zo heel veel van, maar in ons eigen leven ervaren we wel dat God voor ons zorgt. Juist de periode van ziekte tijdens mijn zwangerschap en de periode daarna hebben we gemerkt dat het niet altijd gemakkelijk was, maar dat juist in de kleine dingen God voor ons zorgt.
En als juist in de onbetekenende dingen God al de hand heeft, zou hij dan de grote dingen in ons leven en in de wereld dan zomaar laten gaan?
Uiteindelijk vervliegt ons leven hier op aarde toch. Wie kan ons 100 jaar na onze dood nog herinneren? En wat hebben we dan nog aan alle dingen die we hier hadden of deden? Gelukkig hebben we zicht op een beter leven na de dood. Zouden we dat niet hebben, wat heeft dan het hele leven nog voor zin?